Unë jam Alice dhe sapo kam mbaruar vitin e katërt të studimeve në Fakultetin e Mjekësisë. Semestrin e dytë e fillova në Spanjë, konkretisht në qytetin e Valencias, falë programit ndërkombëtar të mobilitetit Erasmus+. U nisa në fund të janarit dhe u ktheva në fund të qershorit. Këta gjashtë muaj më dhanë emocione të paharrueshme dhe për këtë kontribuan të gjithë njerëzit e mrekullueshëm që njoha.
Që në shkollën e mesme kisha dëshirë të kaloja një pjesë të karrierës time akademike jashtë vendit. Kjo ëndërr u realizua kur erdha për të studiuar në Universitetin Katolik “Zoja e Këshillit të Mirë” në Tiranë, por ndjeva se diçka mungonte ende. Do të kisha dashur të studioja në një gjuhë tjetër përveç italishtes për të jetuar edhe më thellë përvojën time të të jetuarit dhe të studimit jashtë vendit, ndaj nisa të mësoja për mundësitë që ofronte universiteti im. Më kujtohet mirë kur lexova për herë të parë njoftimin Erasmus në Universitetin Katolik "San Vicente Mártir" të Valencias. Nuk hezitova as një sekondë të plotësoja aplikacionin për të marrë pjesë në konkurs: mblodha të gjitha dokumentet e nevojshme dhe bëra intervistën me komisionin Erasmus. Pritja ishte pjesa më e frikshme, sepse nuk kishte shumë kuota në dispozicion dhe doja shumë të përzgjidhesha për të shkuar. Pas disa javësh, erdhi emaili që më thoshte se isha fituesja e përzgjedhjes për programin. Isha shumë e lumtur dhe nuk mund ta besoja. Muajt para nisjes kaluan shumë shpejt dhe isha e lumtur që pas pak javësh do të fillonte kjo përvojë që më ndryshoi jetën. Megjithatë, disa ditë para se të largohesha, më sulmuan dyshimet dhe frika, sepse të largohesh në Erasmus nuk do të thotë vetëm të shkosh në Spanjë për gjashtë muaj dhe të argëtohesh, por do të thotë edhe të largohesh nga zona jote e rehatisë, të largohesh nga përditshmëria dhe mbi të gjitha të lësh miqtë tuaj me të cilët ke kaluar të gjitha ditët e tua, të shkosh në një shtet ku nuk njeh njeri dhe ku duhet të fillosh nga e para. Për fat të mirë, familja dhe miqtë e mi ishin pranë meje dhe më qetësuan, duke më bindur që të largohesha pa frikë. I falënderoj shumë që më shtynë për ta bërë këtë, sepse në fund Erasmus doli të ishte një nga eksperiencat më të rëndësishme dhe më të bukura të jetës sime. Valencia është bërë shtëpia ime e dytë, u dashurova me qytetin dhe traditat e tij. Takova studentë nga e gjithë bota. Ata më treguan për kulturat e tyre dhe ne krijuam shumë kujtime së bashku. Kishte aq shumë studentë nga vende të ndryshme të botës, saqë kur dilnim të gjithë bashkë, nuk flisnim vetëm një gjuhë, por të paktën dy ose tre. Udhëtuam nëpër Spanjë, morëm pjesë në evente të shumta që organizuan shoqatat e studentëve Erasmus të Valencias dhe më e rëndësishmja është se bëmë miqësi që do të zgjasin përgjithmonë. Padyshim që Erasmus është edhe shumë më tepër, sepse për këto gjashtë muaj kam qenë në këpucët e një studenti normal "spanjoll". Kam marrë pjesë në seminare dhe workshop të organizuara nga profesorët dhe kam bërë gjithashtu prezantime me studentë të tjerë në spanjisht gjatë mësimeve. Në fillim kisha frikë se mos nuk kuptoja dhe komunikoja, por nuk pata ndonjë vështirësi të madhe. Kisha studiuar spanjisht gjatë tre viteve të shkollës së mesme, por me kalimin e kohës dhe dëshirën për të mësuar, ndjekja e leksioneve dhe biseda me pedagogët nuk ishte e vështirë. Për më tepër, programi i lëvizshmërisë ofron një kurs të gjuhës spanjolle që zgjat 3 muaj me testin përfundimtar që certifikonte nivelin e gjuhës.
Një aspekt që e vlerësova shumë për universitetin spanjoll ishte se të gjithë, nga profesorët, bashkëpunëtorët e shkollës e deri te anëtarët e zyrave, u ofruan të na ndihmonin, duke u vënë në dispozicion për çdo lloj emergjence, jo vetëm në lidhje me universitetin, por edhe për çdo problem shëndetësor apo problem që lidhet me burokracinë. Na bënë të ndiheshim komod dhe mbi të gjitha të qetë që ishim në një vend të huaj pa mbështetje.
Kur u afrua sezoni i provimeve dhe rrjedhimisht edhe fundi i përvojës sime, pata një përzierje ndjesish: kisha frikë se mos nuk i kaloja dot provimet, pasi ishte një modalitet i ndryshëm nga ai që isha mësuar, u trishtova që në pak javë do të më duhej t'u thosha lamtumirë njerëzve me të cilët kisha kaluar pothuajse çdo moment të ditës dhe për më tepër kisha frikë se sapo të kthehesha në jetën time të përditshme në Shqipëri, diçka do të ndryshonte. Vetëm në fund të gjithçkaje kuptova se këto frikëra ishin legjitime, por të pabaza. Provimet nuk ishin shumë të vështira dhe profesorët atje ishin të kuptueshëm për vështirësitë tona; Ishte e trishtueshme që më duhej t'u thosha lamtumirë të gjithë miqve të mi, por t'u thosha lamtumirë atyre në Spanjë nuk do të thoshte se nuk do t'i shihja më. Në fakt flas me miqtë e mi më të ngushtë pothuajse çdo ditë; më në fund, frika se me kthimin tim situata do të ishte ndryshe u zhduk në momentin e parë që përqafova përsëri të gjithë miqtë e mi këtu në Shqipëri, kuptova sa shumë më donin dhe sa të lumtur ishin që isha kthyer për të qëndruar.
E vetmja ndjenjë e ndryshme që ndjeva kur u ktheva në shtëpi ishte të kisha jetuar një përvojë të jashtëzakonshme, e cila më lejoi të rritesha si person dhe të përballesha me vështirësi që kurrë nuk e kisha menduar se do të mund t'i përballoja vetëm.
Si përfundim, këshilloj të gjithë studentët që kanë mundësi të nisen në Erasmus ta bëjnë këtë, sepse edhe nëse nuk do të jetë e lehtë në fillim, në fund do t'i jeni mirënjohës vetes që e keni bërë dhe mbi të gjitha do jini krenarë për veten tuaj që nuk jeni ndalur para një pengese.
Alice Cudemo
